قاطی پاتیه

در این دنیای خاکی به جز آه و کینه چیزی یاد نگرفتند چرا ؟برای چه ؟یعنی دوست داشتن هم اجباریست؟ متنفر بودن هم اجباریست آیا؟ تظاهر به شاد بودن کردن سخت است مگر نه؟ اینکه پابه پای دیگران بایستی و تکیه ای باشی تا زمین نخورند به ازای اینکه کمر خودت خم شود بد است؟ درون خودت بریزی و بخندی ودیگران گول ظاهر شادت را بخورند آن هم تاجایی که حتی غمگین بودنت را هم به مسخره بگیرند سخت است مگر نه؟